O aprendiz de bruxo e Os Invisibles PREMIO EDEBÉ DE LITERATURA INFANTIL Jordi Sierra i Fabra O aprendiz de bruxo e Os Invisibles PREMIO EDEBÉ DE LITERATURA INFANTIL rodeira Obra gañadora do Premio EDEBÉ de Literatura Infantil segundo o ditame do xurado formado por: Teresa Colomer, Toni Iturbe, Esperanza Nova, Roberto Santiago e Vicenç Villatoro. Título orixinal: El aprendiz de brujo y Los Invisibles © Jordi Sierra i Fabra, 2016 © Ed. Gal.: rodeira, 2016 Rúa Rafael Alberti, 11, baixo 15008 A Coruña www.edebe.com Atención ao cliente 902 44 44 41 contacta@edebe.net Directora de Publicacións: Reina Duarte Editora de Literatura Infantil: Elena Valencia Traducción: María Xesús Gómez Sanjurjo Deseño gráfico de cuberta: César Farrés Ilustracións: Francisco Ruizge Primeira edición: marzo 2016 ISBN 978-84-8349-506-3 Depósito Legal: B. 4466-2016 Impreso en España Printed in Spain Calquera forma de reprodución, distribución, comunicación pública ou transformación desta obra só pode ser realizada coa autorización dos seus titulares, agás excepción prevista pola lei. Diríxase a CEDRO (Centro Español de Dereitos Reprográficos) se necesita fotocopiar ou escanear algún fragmento desta obra (www.conlicencia.com; 91 702 19 70 / 93 272 04 45). Índice Primeira parte: A noite dos mortos viventes 1. A estraña poción do profesor Haggath ....................................... 8 2. Unha besta no cemiterio de Parr-Harway ............................................. 20 3. A resurrección de Meredith Conway... e algo máis ...................... 31 4. Un morto anda solto ...................................... 41 Segunda parte: O primeiro día 5. O poder de tres simples pingas ....................... 52 6. No orfanato Monroe ...................................... 63 7. O morto vivente da rúa McDougal .................. 75 8. Preparando a nova escapada .......................... 88 9. Un rostro na parede ...................................... 99 Terceira parte: O segundo día 10. Na procura dos Invisibles ............................ 114 11. O xornalista do Daily Today ...................... 126 12. A gran sorpresa dos Invisibles ..................... 138 13. Plans para desenmascarar un asasino ................................................ 150 Cuarta parte: O último día 14. A alegre e feliz xornada de Jonas Petigrew ..................................... 160 15. A pantasma .............................................. 172 16. O encontro de dous vellos inimigos ............. 182 17. Fronte a fronte .......................................... 194 18. Medianoite no cemiterio ............................ 206 Epílogo: Ao día seguinte... 19. Un futuro perfecto (ou case…) .................... 212 Primeira parte: A noite dos mortos viventes 1 A estraña poción do profesor Haggath Á s veces non sabía como facía para se mover coa súa cadeira de rodas entre tantos centos, miles de botes, botellas, caixas, recipientes ou pebideiros cheos de pos e líquidos de todas as cores. Pero facíao, e facíao rápido e con precisión milimétrica. Igual que cando lle tomaba as medidas a cada cousa. Unha cullerada pequena de pos vermellos, dous chiscos de pos verdes, un vaso de líquido azul, medio de líquido amarelo, o xusto e exacto de rabo de lagarta, tres follas de plantas cortadas de pola mañá ou a folla dunha planta seca coidadosamente gardada, 9 as especias, o ollo dunha rata morta, a pluma dunha pomba, un pouco de vento capturado ao voo, unhas pingas de choiva de pri­mavera… Todo ía parar á pota que se quentaba no lume e da cal fluía un fume branco, case vivo. Un fume que adoptaba formas no aire durante un segundo, ou dous, e logo esvaíase. Na pota, os ingredientes fervían formando burbullas. Era o único que se escoitaba, porque a cadeira de rodas do profesor Haggath non facía ruído ningún. «Plub, plub, plub». Mortimer observábao todo desde un recuncho. Case sen respirar. Porque o profesor Haggath tíñache moi mal xenio. Se se poñía era quen de o converter a el nunha lagarta e quitarlle o rabo para llo botar a unha das súas apócemas. 10 —Ben, isto xa case está —detívose de súpeto o alquimista cun aquel de orgullo na voz. Os dous, un de preto e o outro de lonxe, quedaron mirando para a cocción da estraña mestura. Só faltaba o último. O máis importante. Que o profesor Haggath pronunciase as palabras máxicas e adecuadas no momento único e preciso. «Miau…», miañou Arquímedes, o gato e mellor amigo do profesor. —Cala, que non é a túa cea —rifoulle el. Arquímedes afundiu a cabeza entre as patas dianteiras, pechou os ollos e colocou o extremo da súa longa cola fronte a eles, coma se, xa que non era a súa cea, non quixese ver nada do que estaba a facer. Mortimer sabía que Arquímedes era malo. Só lle faltaba falar. 11 E se noutro momento da súa vida foi un neno ou unha nena e o profesor Haggath o converteu en gato? Era posible? Ben, a maxia… non, a maxia non. O poder alquimista do profesor era moi notable, pero tanto… Ademais, Arquímedes adorábao. O reloxo da igrexa de St. John’s resoou na noite coas súas badaladas lentas, graves. Mortimer contounas, aínda que sabía perfectamente que eran once. Cando se extinguiu a última polo aire, a luz da lúa entrou pola xanela coma unha admonición, no momento en que unhas nubes se apartaron para descubrila. O rapaz mirou pola xanela. A lúa estaba chea, como tiña que ser para que a apócema funcionase. Chea, perfecta, branca, coma un faro iluminando a escuridade. Ela marcaríalle o camiño. 12 Tería que correr para chegar antes da medianoite ao cemiterio de Parr-Harway. O fume que saía da pota que estaba no lume formou unha caveira no aire. Unha caveira tétrica, de grandes ollos negros. Flotou ingrávida ata que, aos poucos, a súa boca de dentes rectos comezou a subir polos lados. Mortimer anicouse un pouco máis no seu recuncho. Había momentos en que, malia todo, o medo podía con el. A caveira botou unha risa. Daquela, o profesor Haggath comezou o esconxuro. A parte final de todos os seus traballos, porque a el non lle gustaba chamarlles feitizos. Non era un mago. Como moito un bruxo. Un bruxo co poder ancestral de todos os dominadores da enerxía, os sabios capaces de entender a física e a química dos elementos, mesturándoa coa forza das sombras e os ritos herdados da escuridade do pasado. 14 Algo que só pasaba de pais a fillos, ou de mestres a aprendices. —Aixakalandra munharis guggan ha! —levantou as dúas mans cara ao ceo sen deixar de mirar a caveira riseira—. Que o río da vida volva fluír en ti! Que a terra che devolva a súa enerxía! Que as sombras dean paso a unha nova luz! A caveira sorriu máis aínda. O profesor Haggath estendeu as dúas mans por encima do recipiente. —Moh ajkadarm suggestered vij! —berrou. A caveira esvaeuse paseniñamente. A pota tremeu. O lume que a quentaba apagouse de súpeto. —Sexa! E fíxose o silencio. Mesmo as candeas, que un momento antes abanaban as súas lapas nerviosas, están agora moi quietas, e espallan a súa difusa claridade polo laboratorio. 15 Sempre que acababa a elaboración dunha poción, o profesor quedaba exhausto, e desta volta tamén. Deixouse caer cara a atrás na cadeira e arquexou coma se acabase de facer unha longa carreira sobre as súas pernas. Arquímedes volvía ter os ollos abertos. Mortimer saíu do seu recuncho. —Quere que o faga eu, señor? —preguntoulle ao seu amo ao ver o seu esgotamento. Peter Hawthorn-Thorne Haggath ergueu a man dereita. —Insensato —arquexou—. Non ves que unha soa pinga derramada, unha soa, cambiaría o devir dos acontecementos segundo onde caese? —Só quería ser de máis axuda —inclinou a cabeza submiso. —Xa o es —dixo o alquimista—. Para ser un neno non o fas mal. E es listo. Poida que algún día herdes os meus coñecementos. Pero mentres tanto… Mortimer sacou peito. 16 Algún día. De momento só tiña doce anos e levaba pouco máis de tres co seu mestre. Escollido entre todos os do orfanato Monroe. Deixouno facer. Haggath seleccionou unha botella de cristal cun tapón de cortiza. Sacouno e puxo un embude na boca da botella. Logo, protexeu ambas as mans con luvas de pel e colleu a pota quente con coidado, e con máis coidado aínda verteu o líquido final na botella a través do embude. Máis que un líquido, era unha pasta que non se pegaba nin á pota nin ao embude, como o mercurio, que parecía líquido pero non mollaba nin deixaba restos. A súa cor era estraña, gris escura con pintiñas vermellas, verdes, azuis, amarelas e laranxas. Ata a última pinga pasou da pota á botella, que quedou practicamente chea. Despois, deixou a pota de novo sobre as brasas misteriosamente apagadas e pechou a botella co tapón. 17 —A túa quenda —díxolle a Mortimer. O mozo foi agarrala. A man do seu amo agarrouno. —Escoita —fitouno aos ollos—. Cumpriches moitos encargos, fuches un eficaz recadeiro e servente, nunca tiveches un problema, es rápido, fiel, e iso hónrate. Pero isto —sinalou a botella coa outra man—, é diferente. Moi diferente ao que imaxines, ou ao que puideches ver aquí ata agora. Trátase dun encargo especial. Na vida unicamente fixera un parecido, hai bastantes anos. É unha poción moi moi forte, única, difícil, que só pode funcionar esta noite. A persoa que o pediu pagarame moito diñeiro por isto —os seus ollos viránronse un pouco máis pequenos—. En primeiro lugar, debes levarllo antes das doce. En segundo lugar, debes entregar a botella intacta. Non a abras. Que non se derrame nin unha pinga! Entendíchelo? Nin unha! Se unha soa desas pingas caese noutro lugar, podería desencadear algún feito… 18 preocupante, por dicilo de forma suave!, entendes? Plimton encárgase de cobrar. Ti lévao. Lembras o enderezo? —Cemiterio de Parr-Harway, detrás da parroquia da Madeleine, ao fondo, xunto ao muro que dá ao río. Eles estarán alí, agardando por min. —Ben —a man deixou de lle premer o brazo—. Levas o teu zurrón? —Si —e ensinoullo. O profesor Haggath colleu a botella coas dúas mans. Debía de conter polo menos un litro. Colocoulla el mesmo no fondo acolchado do zurrón, a proba de tropezos inoportunos e caídas. Mortimer notou o seu peso. —Imos, corre —ordenoulle o seu amo—. Tes o tempo xusto. —Si, señor. Deu media volta. Os primeiros pasos. «Miau!», miañou Arquímedes, coma se se despedise. 19 —Non corras, pero vai rápido! —foi o último que escoitou de beizos do alquimista. Como se ía rápido sen correr? Xa na rúa lanzouse con valor. Que raios, tiña doce anos, era áxil, nunca caeu.