República (Politeia): A polis Ideal O mellor para o Estado (polis) é o

República (Politeia): A polis Ideal
O mellor para o Estado (polis) é o mellor para o individuo.
O mellor Estado é o Estado xusto, que é o mesmo que o Estado racional
O Estado (a polis) é xusto se cada quen ocupa o lugar que lle corresponde polas súas cualidades
e méritos
Estado
Individuo
Toda sociedade ou comunidade de seres
humanos ten tres necesidades fundamentais:
Economía, Defensa e Goberno
Cada individuo só realiza ben unha tarea ou
función, dependendo de que cualidade ou
aptitude natural domina na súa psiqué:
a Razón,a Coraxe (tymos) ou a Concupiscencia.
En toda Estado ben organizado debe haber, pois, Daquela hai tres tipos de individuos, os amantes
tres clases sociais: Os que se ocupen da
do coñecemento e da sabedoría; os amantes da
gobernanza, os que se ocupen da defensa e os
guerra e os amantes das riquezas e dos praceres.
que se ocupan da produción de bens
Gobernanza:
O xusto é que gobernen os Sabios, xa que son os
que coñecen o que é bo e conveniente para a
polis
Forman a clase dos Sabios (“clases de ouro”) os
individuos onde domina a parte racional, capaz
de elevalos ata a Sabedoría, que en Platón
significa o coñecemento do Ben en sí.
Defensa:
O xusto é que defendan os máis Valentes, por
razóns obvias
Forman a clase militar ou guerreira (“clase de
prata”) os individuos onde domina a parte
irascible (tymos) da psiqué, capaces de acadar a
virtude da Valentía.
Economía:
A produción de bens (traballo) debe estar a
cargo dos amantes das riquezas, que non sirven
nin para defender nin para gobernar
Forman a clase productiva ou traballadora
(“clase de ferro e bronce”) os individuos onde
predomina a parte concupiscible, os desexos de
riquezas e praceres mundanos.
Deben ter a virtude da Moderación; é dicir,
aceptar que son outros os que deben dirixir o
Estado e ser moderados nas súas ansías de
riquezas e de praceres.
Se o Estado está así organizado podemos dicir que é un Estado xusto, pois que gobernan os máis
sabios, defenden os mais valentes e ocúpanse da producion os que máis aprecian os bens materiais.
E se o Estado é xusto, sabio, valente e moderado os cidadáns serán tan felices coma os humanos
poden chegar a ser.
Para que este Estado chegue a realizarse na práctica, Platón pon a condición de que gobernen os
filósofos.
Esta condición debe ir acompañada dunha boa planificación da educación (capaz de clasificar aos
individuos polas súas aptitudes naturais)
Tamén é preciso que non exista nin a propiedade nin a familia privada, polo menos, entre as dúas
clases superiores, para que se ocupen do ben común e da defensa da comunidade, e non do propio
e privado
O mito das clases:
Invento de Platón para educar aos xovenes, substituindo os vellos mitos, homéricos ou non, que
deforman a mente dos rapaces ao presentar aos deuses coma seres arbitrario e mentireiros:
Vosotros, todos cuantos habitáis el estado, sois hermanos. Pero el dios que os modeló puso oro en
la mezcla con que se generaron cuantos de vosotros sois capaces de gobernar, por lo cual son los
que más valen; plata, en cambio, en la de los guardias, y hierro y bronce en las de los labradores y
demás artesanos. Puesto que todos sois congéneres, la mayoría de las veces engendraréis hijos
semejantes a vosotros mismos, pero puede darse el caso de que de un hombre de oro sea
engendrad un hijo de plata, o de uno de plata uno de oro, y de modo análogo entre los hombres
diversos. En primer lugar y de manera principal, el dios ordena a los gobernantes que de nada
sean tan buenos guardianes y nada vigilen tan intensamente como aquel metal que se mezcla en la
composición de las almas de sus hijos. E incluso si sus propios hijos nacen con una mezcla de
bronce o de hierro, de ningún modo tendrán compasión, sino que, estimando el valor adecuado de
sus naturalezas, lo arrojarán entre los artesanos o los labradores. Y si de éstos, a su vez, nace
alguno con mezcla de oro o de plata, tras tasar su valor, los ascenderán entre los guardianes
[gobernantes] o los guardias, respectivamente, con la idea de que existe un oráculo según el cual el
Estado sucumbirá cuando lo custodie un guardián de hierro o bronce