Blanco Amor, Eduardo

Blanco Amor, Eduardo
Nace en Ourense no ano 1887. Eduardo era o penúltimo fillo dunha familia de cinco irmáns, a súa infancia foi
moi marcada pola fuxida do seu pai.Aos quince anos, en plena crise da adolescencia, foxe da casa camiño de
Santiago, se ben esta escapada non ten consecuencias e regresa ao seu fogar. Comeza a ter relacións con
Vicente Risco. Aos dezanove anos emigra á Arxentina. Na capital bonaerense asiste á Universidade e inicia o
seu contacto co mundo da emigración galega.
Como correspondente da prensa bonaerense, en 1929 viaxa a España. Relixa frecuentes visitas a Galicia, onde
asina un manifiesto nacionalista, e dous anos despois regresa a Arxentina. De novo en España, como
correspondente de "La Nación", entra en contacto cos poetas españois da xeneración do 27, facendo amizade
con Federico García Lorca. Blanco Amor corrixe e escribe o prólogo dos Seis poemas galegos do poeta
andaluz. En 1935 regresa a Arxentina e alí defende na prensa a causa republicana durante a guerra civil
española. Rematada esta, colabora cos exiliados en diversas actividades de oposición antifascista, proseguindo
o seu labor cultural galeguista e fúndando o Teatro Popular Galego de Buenos Aires. Morre en Vigo no ano
1979.
Combina a obra en castelán coa obra en galego. A poesía representa a súa actividade principal antes da guerra
onde xa se aprecia unha vinculación cos momentos de vangarda. Os seus poemarios iniciais son Romances
Galegos e Poemas en catro tempos. A súa obra poética péchase con Cancioneiro. O seu teatro afástase do
teatro tradicional galego e estaría máis preto da dramática de Valle Inclán ou de Lorca. Os seus textos
caracterízanse pola axilidade do ritmo, pola viveza dos diálogos e o dominio do rexistro lingüístico adecuado
en todo momento ós personaxes e as diferentes situacións. Escribiu dúas obras: Farsas para títeres e Teatro
para a xente.
Blanco Amor publicou catro obras na narrativa galega pero as máis importantes son as seguintes: A Esmorga,
Os biosbardos, e Xente ao lonxe.A Esmorga foi a súa primeira novela longa, publicada na Arxentina no 59 e
que foi traída clandestinamente a Galicia, é un clásico da literatura galega, xa que marcou un fito histórico na
nosa narrativa en canto a técnica e a temática. Os biosbardos: publicado no 62, son un conxunto de "contos
para a xente" postos en boca dun narrador infantil ou adolescente distinto en cada momento; presenta unha
ambientación urbana na cidade de Ourense, no Ourense dos seun anos mozos, e os personaxes pertenecen a
clases populares. Nos contos aparecen realidades sociais coma a pobreza, a emigración... contados dende esa
visión infantil.
Xente ao lonxe:publicado no 72, tratáse dunha radiografía do Ourense de principios de século a través de
experiencia dun grupo de traballadores, vinculados a organización de carácter obreiro. Na novela conflúen
varias voces narradoras, que lle proporcionan ó lector distintos enfoques da realidade.
Resumo
O autor comeza o relato da obra informándonos de que o narrado é algo que sucedeu hai algún tempo na
cidade onde naceu, e a información recolleuna buscando nalgúns papeis e falando con testigos do caso.
Cibrán é un picapedreiro, un acusado que declara ante un xuíz, centrando a súa declaración na tráxica historia
del e dos seus compañeiros: o Bocas e o Milhomes, homes marxinais da sociedade.
Cibrán conta que cando vai cara o traballo atopa o Bocas e o Milhomes bébedos nunha carreteira, e
convencenno para que vaia con eles de esmorga. Pasan o día enteiro (no que chovía abundantemente) polos
baixos fondos da cidade de Auria, de borracheira, vagando por varios lugares e bebendo sen cesar.
Ó saír dunha taberna deciden ir o pazo dos Andrada, onde din que vive unha fermosísima muller que pouca
xente ollou. Métense por un buraco do xardín e ollanna dende lonxe nunha galería. Ó marchar, o Bocas
comeza a cavilar, porque quedara namorado da fermosura da muller.
1
Despois de seguir vagando por Auria, o Milhomes ten a idea de ir a un pazo onde traballa un parente seu,
quen lles invita a quedarse na bodega , onde seguen a beber. Por descoido préndenlle lume ao pazo e escapan
de alí.
Como tiñan algo de cartos, decidiron ir a unha casa de alterne. Na primeira bótanlles fóra, e unha das mulleres
dille ao Cibrán que o Bocas deixou un home morto a noite antes nunha taberna. Teñen que saír a carreira
daquel lugar, e van a outra casa de alterne, onde son mellor recibidos, aínda que ó final tamén lles botan fóra.
Fan plans de saír de Auria en tren pola mañá cedo, e para facer tempo dan voltas polas rúas, e nunha churrería
o Milhomes rouba duas botellas de augardente e continúan bebendo e vagando. Para que non lles atopen,
agáchanse nunha igrexa, e ó saír van ó mesón do Roxo, onde perden todos os cartos.
Deciden voltar á casa dos Andrada, porque o Bocas ten a teima de estar coa muller que virán pola mañá.
Entran dentro da casa, pero o Bocas e o Milhomes rouban unhas alfaias. Andan pola casa ata atopar a muller,
que resultou ser unha boneca, e o Bocas enfurécese e afirma que quere estar cunha muller que non sexa unha
prostituta.
Para satisfacer esa teima van ó vertedeiro de Auria, onde vive unha muller, Socorrito, que din que está tola, e
o Bocas oblígana a estar con el. Cando o Milhomes e Cibrán escoitan os berros da muller van onda eles. O
Milhomes saca unha navalla, e fere a Cibrán cando trata de paralo. Crávalle tamén a navalla ó Bocas e o mata.
O Milhomes escapa do lugar por unha lagoa xeada, pero o xeo rompe e desaparece afundido.
O rematar Cibrán o relato dos feitos, o xuíz ordénalle voltar ó cuartelillo, pero desesperado, Cibrán colle a
navalla que servira como proba e cravousena. Cibrán morreu tras declarar ante o xuíz, aínda que o autor da
obra informanos que non se soubo claramente como morreu.
Tempo e lugar
A información recolleuna cando era neno e mozo pero é contada casi corenta 1anos mais tarde , cando o autor
xa é adulto.
A novela comeza cun parágrafo que nos infórma sobre o lugar onde transcurre o que vai narrar: ...seguíase a
falar do caso entre as boas xentes de Auria, cidade onde nacín e onde as cousas ocurriran. Tras ler esto
queda claro que os feitos contáronllos e sucederon en Auria.
Valoración persoal
E un libro facil de ler e que non se fai pesado.Ten varias incorreccións lingüísticas q supoño que serán a causa
de que cando o autor escribiu o libro todavía non existía o galego normativo.alguns exemplos destas
incorreccións son:
−Púbricos (publicos) −Até (ata)
−Nascín (nacín) −Coor (cor)
−Narís (nariz) −Door (dor)
Só fala un persoaxe con outra persoa cuias respostas descoñecemos.E dado que o protagonista está mortoi
aparecen unhas aclaracions por parte do autor.
2