Transplante de órganos

Transplante de órgan s
Índice
1.
Que é un trasplante?
2.
Tipos de transplantes
2.1 Segundo a natureza do material transplantado
2.2 Segundo a natureza do doante
2.3 Segundo o lugar no que é implantado o órgano
3.
Tipos de doantes
3.1 Doante vivo
3.2 Doante cadavérico
4. Rechazo
4.1 Segundo a velocidade coa que se produza
5. Morte encefálica
5.1 Como se diagnostica?
5.2 Que ocorre cando se confirma o diagnostico?
6.Situación actual do transplante de órganos en España
6.1 Leis na Constitución
1.Que é un transplante?
O trasplante ou inxerto é un tratamento médico complexo. Permite
que órganos, texidos ou células dunha persoa poidan reemplazar
órganos, texidos o células enfermas de outra persoa. Nalgúns casos
esta acción serve para salvarlle a vida, noutros para mellorar
a calidade desta ou ambas cousas. As ventaxas dun trasplante
poden ser moitas: a cura dunha enfermidade, que é outra maneira
de facer unha terapia xénica ao paciente, que toda esta expresión
xénica está baixo control e o máis importante, que o órgano, texido
ou célula trasplantadas non van ter marcas dunha enfermidade
previa. Da mesma maneira, existen inconvintes a ter en conta:
existen problemas co abastecemento, podemos encontrar graves
problemas de compatibilidade e rechazo, a ciruxía e a súa
monitorización poden ser costosas e como en calquera outro tipo de
operación, podemos atopar grandes probabilidades de infección.
2.Tipos de transplantes
Os trasplantes, poden clasificarse seguindo diferentes criterios:
2.1 Segundo a natureza do material trasplantado.
•
Trasplante de órganos. (Ril, fígado, pulmóns, páncreas,
córnea, corazón, óso, tubo dixestivo, etc.). Precisan intervencións
quirúrxicas complexas xa que téñense que reestablecer todas as
conexións propias do órgano sustituído. Con frecuencia estes
trasplantes son combinados, corazón e pulmón, páncreas e ril...
•
Trasplante de texidos. (Médula ósea, células endocrinas, etc.)
O procedento é simple, inxéctanse as células suspendidas, á
espera de que éstas se lle implanten no lugar que
correspondente.
2.2 Segundo a natureza do doante
•
Autotrasplante ou autoinxerto. Doante e receptor son o
mesmo individuo. Solen ser inxertos de pel para reparar lesións
por queimaduras, ou óseos para estabilizar fracturas.
•
Trasplante sinxénico ou isotrasplante. Doante e receptor
son xemelgos, é dicir, xenéticamente idénticos.
•
Alotrasplante ou homotrasplante. Doante e receptor son
individuos diferentes xenéticamente pero da mesma especie.
•
Xenotrasplante ou heterotrasplante. Doante e receptor
pertencen a especies distintas. Estos clasificanse a súa vez en:
a)Discordantes. Cando existen no receptor anticorpos
preformados contra a especie doante.
b)Concordantes. Cando estes anticorpos non existen. En
xeral, limítanse a material fixado no viable, por exemplo,
válvulas cardíacas porcinas; pero xa se está traballando
na modificación xenética de cerdos clónicos para usar os
seus órganos en trasplantes humanos sen que exista
rechazo. Esta técnica supón unha gran esperanza para
reducir as listas de espera.
2.3 Segundo o lugar no que é implantado o órgano
•
Trasplante ortotópico. O trasplante implántase na zona
anatómica que lle é propia.
•
Trasplante heterotópico. A zona na que se coloca o trasplante
non é a que lle correspondería nunha distribución anatómica
normal. Por exemplo, a colocación do ril doante na fosa ilíaca do
receptor.
Nesta fotografía mostrase a uns ciruxáns nunha operación de transplante de fígado
3. Tipos de doantes
3.1 Doante vivo Neste caso o doante segue vivo despois da
doación
•
De ril ou dun segmento do fígado. Cando un familiar
dunha persoa predisposta á doación precisa un ril, ou está
necesitado dun fígado e é compatible podese ofrecer a doar en
vida un ril ou un segmento do seu fígado. Sempre que se de a
circunstancia que se pode garantizar a indemnidade psicofísica do doante e do receptor.
•
De texido óseo (cabeza femoral, por exemplo). Nunha
intervención de sustitución de fémur por unha prótesis artificial,
pódese reservar o texido óseo da cabeza femoral para
procesalo para a súa utilización en futuros trasplantes.
•
De médula ósea ou proxenitores hematopoyéticos de
sangue periférica. Existen listas de espera de pacientes que
para sobrevivir e curarse precisan un trasplante de células
sanguíneas precusoras, que son as que se transforman nos
glóbulos vermellos, brancos e praquetas que están na sangue
periférica. Tamén existen persoas que sensibilizadas por esta
situación fixéronse doantes e teñen tipado o seu HLA no
rexistro de médula ósea por se coincidira co dalgún paciente a
nivel mundial.
•
De cordón umbilical. As embarazadas que estén
concienciadas por este tema da doación das células medulares
precursoras, teñen a oportunidade de solicitar doar o cordón
umbilical no momento do parto e unha vez convenientemente
procesado, é unha fonte moi útil de proxenitores
hematopoyéticos.
3.2 Doante cadavérico
•
Morte encefálica
•
Morte cardíaca
4. Rechazo
Un dos principais problemas que presentan os trasplantes é o
rechazo do órgano ou texido trasplantado. Este rechazo consiste
nunha resposta bidirecional; por un lado, o paciente pode rechazar
o inxerto, pero tamén pódese desarrollar unha resposta inmunitaria
do inxerto contra o hospedador. Este último tipo de rechazo
conócese como GVHD (do inglés Graft Versus Host Disease) e
consiste na resposta inmune por parte das células inmuno
competentes do inxerto contra o receptor do trasplante.
Este soamente pódese clasificar segundo un criterio:
4.1 Segundo a velocidade coa que se produza
•
Rechazo híper agudo. Prodúcese horas ou incluso minutos
despois do trasplante. Hai unha resposta inmune ao momento
debido a que o corpo xa ten anticorpos preformados. Polo tanto,
o inxerto morre e hai que sacalo.
•
Rechazo acelerado. Manifiéstase durante os primeiros días tras
o trasplante. Este tipo de rechazo, como o anterior, soe
producirse debido á existencia de anticorpos preexistentes no
suero do receptor frente ás moléculas HLA do doante.
•
Rechazo agudo. Prodúcese no primeiro mes postrasplante, ou
incluso poucas semanas despois. Débese a unha resposta
celular contra o órgano. Ao paciente administranselle esteroides e
anticorpos monoclonais. Como é de mal pronóstico, o paciente
volve a estar en lista de espera para cambiar ese órgano por
outro.
•
Rechazo crónico.Ten lugar meses ou anos despois de que o
trasplante tivera lugar. Non existe un tratamiento, ata que dure o
órgano.
Recreación de células do doante ante o rechazo
5. Morte encefálica
A morte encefálica implica unha lesión do encéfalo de tal magnitude
e gravedade que as funcións corporais deixan de funcionar. Esto
significa que perden todos os mecanismos reguladores que o
encéfalo exerce sobre o resto dos órganos e sistemas do
organismo. Noutras palabras, é o cese de todas as funcións
corporais, inclusive a respiración e o latido cardíaco.
5.1 Como se diagnostica?
•
Primeiro paso: Prerequisitos (condición do paciente e causa
da morte).
•
Segundo paso: Examen Neurológico. Verifícase ante falta de
respiración e a ausencia de resposta ante un estímulo.
•
Tercer paso: Realízase a proba de Apnea.
5.2 Que ocorre cando se confirma o diagnostico?
Unha vez considerado o paciente en estado de morte cerebral
pódese levar a cabo o trasplante. Sen embargo, é totalmente
necesario que durante a extracción do órgano a trasplantar
mantéñase o pulso, o corazón debe seguir latindo. De cada doante
multiorgánico pódese beneficiar cun trasplante ata 55 persoas.
Despois do transplante ou transplantes considérase ao paciente
falecido, fírmase a Acta de Morte e o “paciente” deixaa médica,
legal e xurídicamente, de ser persoa.
6. Situación actual de transplante de
órganos en España
En España, cumple esta tarea a Organización Nacional de
Trasplantes, organismo técnico d Ministerio de Sanidad e Consumo,
sen atribucións de xestión directa e cuxa misión fundamental é a
promoción, facilitación e coordinación da doación e o trasplante de
todo tipo de órganos, texidos e médula. Neste país realizáronse en
1965 os primeiros trasplantes de ril e en 1984 iniciáronse os de
corazón e fígado. Polo tanto, dende fai algo máis de vinte años, o
número de persoas que viven grazas ao trasplante dun órgano vital
é cada vez maior.
6.1 Leis na Constitución
A lei nº 19.451, establece normas sobre transplantes e doación de
órganos:
Art. 1. Para os efectos deste reglamento entenderáse por trasplante
de órgano o proceso que implica o procuramento e extracción do
órgano dun doante vivo ou morto e a súa implantación ao corpo do
receptor.
Art. 2. Os trasplantes de órganos humanos só poderán realizarse
cunha finalidade terapéutica, isto é, para propender o
restablecemento da saúde da persoa do receptor.
Art. 8. Toda persoa legalmente capaz pode doar en vida un órgano
para ser trasplantado a un receptor determinado, previa certificación
médica da súa aptitude física compatible coa extracción.
Art. 10. O consentimento debe ser otorgado en forma libre, expresa
e informada, mediante a suscripción dun acta, ante o director do
establecemento.
Art. 13. Toda persoa legalmente capaz poderá dispor en vida do
seu corpo ou partes del para que sexa utilizado con fins de
trasplante despois da súa morte, ou onde se efectúe a extracción.
7. Bibliografía
7.1 Libros e enciclopedias
•
Título: “Bioloxía e Xeoloxía Vol.1” Editorial: Anaya
•
Título: “Enciclopedia universala Larousse” Editorial: Larousse
7.2 Internet
http://www.susmedicos.com/art_muerte_encefalica.htm
http://usuarios.advance.com.ar/cucailapampa/Vin/que_es_la_m
uerte.htm
http://www.monografias.com/trabajos13/lostrans/lostrans.shtml
http://es.wikipedia.org/wiki/Trasplante